Metody terapii - sprzęt dla osób nie(do)słyszących

Sprzęt dla osób niesłyszących i niedosłyszących:     
     - aparaty słuchowe,
     - implanty ślimakowe,
     - telefony dla niedosłyszących,
     - zestawy sygnalizacyjne,
     - zegarki/budziki wibracyjne.

Aparaty słuchowe:

     - douszne:

     - zauszne:

 
 - implant ślimakowy, to zaawansowane urządzenie elektroniczne, wszczepiane podczas operacji chirurgicznej osobom z obustronną głuchotą lub obustronnym głębokim niedosłuchem zmysłowo-nerwowym. Implant ślimakowy pozwala na rehabilitację osoby z głębokim niedosłuchem zmysłowo-nerwowym. Pacjent zyskuje nie słuch fizjologiczny, ale słuch do niego jakościowo zbliżony.

 - telefony dla niedosłyszących

    Telefon Clarity EXL30 wyposażony jest w system poprawy dźwięku ClarityPlus, który powoduje wzmocnienie go w słuchawce o 30dB oraz umożliwia regulację i dostosowanie barwy dźwięku do preferencji rozmówcy. Optyczna sygnalizacja dzwonienia, głośny dzwonek i praktyczne, wyraźnie opisane klawisze pozwalają korzystać z telefonu osobom niedosłyszącym i w podeszłym wieku. Urządzenie posiada również funkcję wzmocnienia głosu w mikrofonie o 12 dB, dla osób mających słaby głos. 

Nokia Wireless Loopset działa z każdym telefonem wyposażonym w Bluetooth. Służy jako bezprzewodowy pośrednik, między aparatem słuchowym, a telefonem.

Metody terapii - programy logopedyczne

- Logo-Gry są zestawem dziesięciu programów – gier wspomagających i uatrakcyjniających terapię logopedyczną dzieci z zaburzeniami mowy spowodowanymi uszkodzeniem słuchu lub innego pochodzenia.

- Loguś - zestaw czterech gier komputerowych, łączących w sobie dźwięki i labiogramy - fotografie przedstawiające prawidłowo wypowiadane głoski. 

Metody terapii

Metody terapii słuchu fonemowego opierają się w głównej mierze na wykonywaniu przez dziecko szeregu ćwiczeń, które wielokrotnie powtarzane utrwalają prawidłowe wzorce fonetyczne.

Przykładowe ćwiczenia wspierające prawidłowy rozwój i/lub terapię zaburzeń słuchu fonemowego:

1) Naśladowanie - małe dzieci uczymy rozróżniać dźwięki wydawane przez pojazdy, zwierzęta, stukot butów, skrzypnięcie drzwi, posługujemy się obrazkami. Następnie dzieci próbują naśladować słyszane głosy oraz rozpoznawać i różnicować dźwięki z otoczenia np. głosy ludzi, natury, zwierząt, instrumentów. 

2) Ćwiczenia rytmizujące - polegają na odtwarzaniu usłyszanego rytmu. Można go wyklaskać, wytupać, ale można również odtworzyć za pomocą rysowania znaków graficznych. Do takich ćwiczeń można wykorzystać klocki, foremki, zabawki, guziki, materiały sypkie umieszczone w szklanym lub plastikowym pojemniku (ryż, makaron, groch, kapsle), itp.

3) Ze starszymi dziećmi można przeprowadzać już ćwiczenia, które przygotują je do nauki czytania i pisania. Są to już ćwiczenia polegające na analizie i syntezie wyrazów.

3) Przykłady:
         - wyróżnianie wyrazów w zdaniu,
         - wyróżnianie głosek w wyrazach - najpierw na początku wyrazu, potem na końcu i w środku. Można użyć do tego obrazków, spośród, których dziecko wyszuka obrazki zaczynające się lub kończące na daną głoskę,
          - wymyślanie rymujących się wyrazów.

          - układanie kilku wyrazów w kolejności od najkrótszego do najdłuższego,
         - rysowanie przedmiotów zaczynających się, kończących, lub mających w środku daną głoskę,
         - dobieranie w pary wyrazów, które różnią się tylko jedną głoską (koza - kosa, mama - dama, tata - data, pije - bije, Ala - Ola).
         - podkreślanie czerwoną kredką wyrazów, które „syczą”, a niebieską, tych, które „szumią” (np.: sok, puszka, szachy, postój, proszek, ser),
         - dobieranie par obrazków, których nazwy rozpoczynają się taką samą głoską,
         - dokonywanie syntezy wyrazów ze słuchu. Jaki wyraz usłyszałeś u-l-e, m-o-t-y-l, d-o-m-e-k. 
        

Diagnostyka - ciąg dalszy

Jeżeli nie stwierdza się zaburzeń słuchu fonemowego, a mimo to w mowie mylone są głoski opozycyjne, to można przypuszczać, że przyczyną są zaburzenia kinestezji artykulacyjnej.

Kinestezja artykulacyjna - czucie ułożenia narządów artykulacyjnych, czyli czucie napięcia mięśniowego tych narządów, właściwego artykulacjom poszczególnych głosek. Jest to informacja z obwodu, czyli z mięśni narządów artykulacyjnych o ich aktualnej pozycji. 

Badanie ostrości słuchowej przeprowadza się w formie prostych poleceń wydawanych dziecku głosem coraz bardziej cichym lub z coraz większej odległości. Dziecko nie powinno widzieć twarzy (a przede wszystkim ust) mówiącego.

Dla dzieci od 3 do 5 roku życia badanie przeprowadza się z odległości 3 metrów, osobno dla każdego ucha. Poleca się dziecku podać lub pokazać przedmiot, obrazek (lub część ciała), którego nazwę usłyszy. Prawidłowe pokazanie 5 lub 4 obrazków świadczy o dobrym słuchu. Jeżeli natomiast dziecko pokazuje mniejszą liczbę obrazków, można przypuszczać, że ostrość jego słuchu jest zmniejszona.

Dla dzieci powyżej 6 roku życia badanie przeprowadza się z odległości 5 metrów, osobno dla każdego ucha. Poleca się powtarzać słyszane wyrazy. Słuch uważa się za normalny, jeśli w dziecko powtarza 5 do 4 wyrazów z każdej grupy. Powtórzenie mniejszej liczby wyrazów świadczy o obniżonej ostrości słuchowej.

Diagnostyka - próba wyrazowa

Do próby wyrazowej potrzebne są rysunki desygnatów, których nazwy są podobne brzmieniowo, są to tzw. paronimy. Badanie polega na pokazywaniu przez ucznia obrazka, którego nazwę wypowiada logopeda. W czasie badania powinien on znajdować się za uczniem lub zasłaniać sobie twarz, aby badany nie mógł odczytywać wyrazów z jego ust. Przed badaniem należy się upewnić, czy desygnaty przedstawione na tablicy są uczniowi znane.

 

Diagnostyka - próba sylabowa

a)  dobiera się sylaby zbliżone brzmieniem i poleca się podnieść rękę w momencie usłyszenia określonej uprzednio sylaby.

b)  badania prowadzą dwie osoby, jedna wymawia daną sylabę, a druga powtarza za nią i czyni to prawidłowo lub nieprawidłowo. Uczeń powinien sygnalizować, czy powtórzenie było prawidłowe czy też nie.

Diagnostyka - próba literowa

Polega ona na pokazywaniu przez dziecko na tablicy liter, których nazwy, czyli głoski wymienia badający w dowolnej kolejności. Próba ta może być zastosowana do badania dzieci i osób umiejących pisać. Bardzo ważny jest sposób wymawiania głosek przez badającego, np.: spółgłoski bezdźwięczne powinny być wymawiane bezdźwięcznie i bez dodatkowego elementu wokalicznego (w formie e lub y).